Peki ya yanlıyorsam ?

Belki şuana kadar yazdıklarımdan daha farklı birşeyler yazacağım buraya neden mi ? içimdeki herşeyi halletiğimi zannederken az önce izlediğim leyla ile mecnun dizisindeki şu mısralar tüm bu saçma duygunun sebebi :


''Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin. Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat.Durma kendini hatırlat ''


Birini sevmek bu kadar zorken nasılda kolay vazgeçmişim ne kadar emek vermiş ne kadarda ağlamışım.Bunları okuduktan sonra vay be nasıl terk edilmişse artık diye içinizden geçirebilirsiniz ama nedense genelde hep giden ben oldum.Bunun nedeni elde etmişliğin verdiği ego olabilir mi diyorum ama okurken bile ne kadar itici geliyor yok yok aslında tüm bu olanların sebebi giderek monotonlaşan şeylerden sıkılmam.
Garip gelebilir ama  kimse aksini iddia etmesin duygularda monotonlaşır.
Devamlı birine şefkatle bakamam bazen nefret ile bakmalıyım.Her anı romantik olan bir çift düşünsenize berbat olmazmıydı ? Galiba bu konuda biraz farklı düşünüyorum çünkü tanıdığım ya da  birlikte olduğum kız arkadaşlarımın anlattıkları ideal ilişkileri,hayalleri hep tekdüzelikten ibaret.Ben hiç söyledikleri kişi olmadım,tamam kabul aptal bir duygusallığım var ama sanırım tek onla sınıfı geçemeyeceğim.
Neyse bu duygusallıkla bu kadar mantıklı yazabilirdim bu arada neden kendi fikirlerimi tek doğruymuş gibi savunduğumu bende anlayabilmiş değilim.